Bolivia
Door: Joyce Mulleners
Blijf op de hoogte en volg Joyce
24 Oktober 2005 | Bolivia, La Paz
Hey Gringo
Win een wereldsouvenir met onze prijsvraag!
Met een jeep worden we de volgende ochtend naar de Boliviaans grens gebracht. Na de grensformaliteiten worden we opgepikt door een ouder Boliviaans stel welke ons de komende drie dagen tot Uyuni zullen brengen. Zij spreken geen Engels, maar met ons ¨vloeiend¨ Spaans mag dat geen problemen opleveren. Dat wordt dus handen en voetenwerk.
De eerste stop is Laguna Blanc en al vrij snel volgt Laguna Verde, een waanzinnig mooi blauwgroen meer aan de voet van de Licancabur vulkaan, deze vormt namelijk de grens tussen Chili en Bolivia. We rijden verder langs een naar Salvador Dali vernoemde rotsformatie, passeren de hoogste pas op ongeveer 4850 meter en stoppen bij de grijsbruin pruttelende en enorm stinkende geiser Sol de Manana. Aan het eind van de middag komen we aan bij Laguna Colorado, een meer met een rode kleur door de talrijke algen en mineralen. De vele roze flamingo’s danken hun kleur aan het eten van deze algen want deze beesten brengen wel ongeveer 18 uur per dag door met hun kop onderwater. De flamingo’s hier vormen voor ons een vreemd gezicht omdat je ze niet verwacht op zo´n hoog en koud klimaat.
De eerste nacht slapen we in een slaapzaal nabij Laguna Colorado. Het is hier echt steenkoud, ademhalen is moeilijk op deze hoogte en in de nacht zou het ongeveer min 12 graden worden. Tegen de hoogte krijgen we coca thee, een thee gemaakt van verse coca bladeren. Bolivianen kauwen op deze bladeren om de druk op hoogte tegen te gaan. Van deze bladeren werd vroeger de Coca Cola gemaakt en nu cocaïne, hoewel je wel erg veel bladeren nodig hebt voor het produceren hiervan. Bolivia en Colombia zijn de landen die zo’n 90 % van het wereldtotaal verbouwen. Ingepakt in mijn lakenzak, fleece deken en vijf alpaca wollen dekens kruip ik het bed in en raar genoeg heb ik het niet koud gehad. De volgende ochtend heeft onze Boliviaanse mama een goed ontbijtje voor ons gemaakt voor we op pad gaan naar San Juan.
Vandaag passeren we weer talloze indrukwekkende rotsformaties, zien lama’s, alpaca’s en vicunuas en lunchen bij een van de vele mooie lagunas. San Juan vinden we net een spookstad, het oogt heel erg verlaten, de straten zijn gewoon zandwegen en een snijdende wind zorgt voor onaangename temperaturen. We logeren in een hostal in een ander klein dorpje van waar we al een beetje uitzicht op de Salar de Uyuni hebben. Het landschap wordt steeds spectaculairder...
De eerste stop de volgende ochtend is Isla del Pescado, een eiland aan de rand van de zoutvlakte dat vol staat met cactussen welke de 10 meter reiken. Daarna rijden we naar de Salar de Uyuni, oftewel het grootste zoutmeer ter wereld. Het landschap van deze uitgestrekte witte 10.000 km grote vlakte is echt onwerkelijk. We rijden ongeveer een uur en het enige dat we zien is wit, wit en wit. We stoppen om naar de zoutkristallen te kijken die op ongeveer tien cm onder de oppervlakte in het water liggen en proberen uiteraard enkele truuks met de camera. Aan de rand van de vlakte stoppen we bij het zouthotel, een hotel helemaal gemaakt van zoutblokken waar je zelfs slaapt op een zoutbed. De zoutwinning is helemaal aan de rand van de vlakte en de vele bergjes zout tonen hoe hier sinds jaren zout wordt gewonnen. De Bolivianen leiden hier een hard bestaan. Mannen met warme mutsen en dikke overalls werken in erbarmelijke omstandigheden en turen dagelijks in deze witglinsterende vlakte.
Tegen de middag arriveren we in Uyuni, op het eerste gezicht een redelijk deprimerend stadje. Een aaneenschakeling van grijze huisjes met in de hoofdstraat een levendige markt. Veel vrouwen dragen een vreemde, erg flink makende rok met op hun hoofd het traditionele bolhoedje en rond hun nek een kleurrijke doek waarin ze ofwel hun kroos ofwel hun waar dragen. Tegen de avond komt er wat meer leven en klinkt de traditionele fluitmuziek vanuit vele kraampjes.
We nemen de nachtbus naar La Paz en na 11 uur komen we aan in de hoogste hoofdstad ter wereld. Het was een lokale bus, slapen was vrij moeilijk, het ontbrak nog net aan de levende kippen en onderweg was er werkelijk niks te zien, enkel zandwegen. Alleen het laatste stuk van Oruru naar La Paz ging redelijk maar was steenkoud, kortom we zijn toe aan een goed slaapplaatsje. La Paz ligt op 3800 meter hoogte, is omringd door de toppen van de Andes en is ook echt tegen de heuvels gebouwd. Hoe lager je ligt hoe duurder. We verkennen de stad en deze is voor ons gevoel een stad van extremen, zoals arm en rijk, traditioneel en modern en helemaal op de heksenmarkt vindt je de meest rare dingen zoals lama foetussen en andere vreemde offers. We struinen over de Calle Linares en slagen wel voor enkele grappige souvenirs.
De volgende dag nemen we de bus van La Paz naar Puno in Peru maar om de stad uit te komen blijkt nog een heel probleem. We zijn nog geen 10 minuten onderweg of we staan compleet klem en kunnen niet meer voor of achteruit. Overal getoeter, auto’s staan tegen elkaar en drukdoende Bolivianen gebaren. Zittend op hun gasflessen blokkeren ze de toegangswegen in en uit La Paz. Reden is dat de Bolivianen staken omdat de overheid de gasprijzen heeft verdubbeld in een dag tijd. Verscheidene sluiproutes lopen ook telkens weer vast en voor een botsing wordt niet eens meer de bus uitgestapt. Langs sloppenwijken en over een vuilnisbelt rijden we na drie uur vertraging eindelijk La Paz uit. Eenmaal een half uur onderweg wordt er vanachter uit de bus geroepen en blijkt dat de bagage van het dak gevallen is. Het zit onze buschauffeur ook echt niet mee en we hebben met hem te doen. Rond twee uur arriveren we in Copacabana en hebben we nog net genoeg tijd om te lunchen voordat de bus naar Puno vertrekt. De grensformaliteiten stellen hier werkelijk niets voor, uit de bus voor een Boliviaans stempeltje, gedeelte niemandsland, een Peruaans stempeltje en weer de bus in voor de laatste twee uur naar Puno, onze uitvalsbasis voor een tweedaagse tocht over het Titicacameer.
Voor degene die de antwoorden goed hebben en dichtst bij vraag 3 zijn, nemen we een leuk souvenir mee van onze trip!
1. Wat is de hoogste hoofdstad waar we geslapen hebben?
a. Lhasa
b. Kathmandu
c. Sydney
d. La Paz
2. Bij welk hoogst bevaarbare meer zijn we geweest?
a. Lake Baikal in Rusland
b. Nam Tso Lake in Tibet
c. Phewa Lake in Nepal
d. Lake Titicaca in Peru
3. Wij als aardappeleters, hoeveel verschillende aardappels kennen ze in Peru?
Wij zijn benieuwd en zijn al aan het shoppen geslagen. Morgen vertrekken we voor de Incatrail, dus dat wordt voorlopig de laatste keer afzien...
Win een wereldsouvenir met onze prijsvraag!
Met een jeep worden we de volgende ochtend naar de Boliviaans grens gebracht. Na de grensformaliteiten worden we opgepikt door een ouder Boliviaans stel welke ons de komende drie dagen tot Uyuni zullen brengen. Zij spreken geen Engels, maar met ons ¨vloeiend¨ Spaans mag dat geen problemen opleveren. Dat wordt dus handen en voetenwerk.
De eerste stop is Laguna Blanc en al vrij snel volgt Laguna Verde, een waanzinnig mooi blauwgroen meer aan de voet van de Licancabur vulkaan, deze vormt namelijk de grens tussen Chili en Bolivia. We rijden verder langs een naar Salvador Dali vernoemde rotsformatie, passeren de hoogste pas op ongeveer 4850 meter en stoppen bij de grijsbruin pruttelende en enorm stinkende geiser Sol de Manana. Aan het eind van de middag komen we aan bij Laguna Colorado, een meer met een rode kleur door de talrijke algen en mineralen. De vele roze flamingo’s danken hun kleur aan het eten van deze algen want deze beesten brengen wel ongeveer 18 uur per dag door met hun kop onderwater. De flamingo’s hier vormen voor ons een vreemd gezicht omdat je ze niet verwacht op zo´n hoog en koud klimaat.
De eerste nacht slapen we in een slaapzaal nabij Laguna Colorado. Het is hier echt steenkoud, ademhalen is moeilijk op deze hoogte en in de nacht zou het ongeveer min 12 graden worden. Tegen de hoogte krijgen we coca thee, een thee gemaakt van verse coca bladeren. Bolivianen kauwen op deze bladeren om de druk op hoogte tegen te gaan. Van deze bladeren werd vroeger de Coca Cola gemaakt en nu cocaïne, hoewel je wel erg veel bladeren nodig hebt voor het produceren hiervan. Bolivia en Colombia zijn de landen die zo’n 90 % van het wereldtotaal verbouwen. Ingepakt in mijn lakenzak, fleece deken en vijf alpaca wollen dekens kruip ik het bed in en raar genoeg heb ik het niet koud gehad. De volgende ochtend heeft onze Boliviaanse mama een goed ontbijtje voor ons gemaakt voor we op pad gaan naar San Juan.
Vandaag passeren we weer talloze indrukwekkende rotsformaties, zien lama’s, alpaca’s en vicunuas en lunchen bij een van de vele mooie lagunas. San Juan vinden we net een spookstad, het oogt heel erg verlaten, de straten zijn gewoon zandwegen en een snijdende wind zorgt voor onaangename temperaturen. We logeren in een hostal in een ander klein dorpje van waar we al een beetje uitzicht op de Salar de Uyuni hebben. Het landschap wordt steeds spectaculairder...
De eerste stop de volgende ochtend is Isla del Pescado, een eiland aan de rand van de zoutvlakte dat vol staat met cactussen welke de 10 meter reiken. Daarna rijden we naar de Salar de Uyuni, oftewel het grootste zoutmeer ter wereld. Het landschap van deze uitgestrekte witte 10.000 km grote vlakte is echt onwerkelijk. We rijden ongeveer een uur en het enige dat we zien is wit, wit en wit. We stoppen om naar de zoutkristallen te kijken die op ongeveer tien cm onder de oppervlakte in het water liggen en proberen uiteraard enkele truuks met de camera. Aan de rand van de vlakte stoppen we bij het zouthotel, een hotel helemaal gemaakt van zoutblokken waar je zelfs slaapt op een zoutbed. De zoutwinning is helemaal aan de rand van de vlakte en de vele bergjes zout tonen hoe hier sinds jaren zout wordt gewonnen. De Bolivianen leiden hier een hard bestaan. Mannen met warme mutsen en dikke overalls werken in erbarmelijke omstandigheden en turen dagelijks in deze witglinsterende vlakte.
Tegen de middag arriveren we in Uyuni, op het eerste gezicht een redelijk deprimerend stadje. Een aaneenschakeling van grijze huisjes met in de hoofdstraat een levendige markt. Veel vrouwen dragen een vreemde, erg flink makende rok met op hun hoofd het traditionele bolhoedje en rond hun nek een kleurrijke doek waarin ze ofwel hun kroos ofwel hun waar dragen. Tegen de avond komt er wat meer leven en klinkt de traditionele fluitmuziek vanuit vele kraampjes.
We nemen de nachtbus naar La Paz en na 11 uur komen we aan in de hoogste hoofdstad ter wereld. Het was een lokale bus, slapen was vrij moeilijk, het ontbrak nog net aan de levende kippen en onderweg was er werkelijk niks te zien, enkel zandwegen. Alleen het laatste stuk van Oruru naar La Paz ging redelijk maar was steenkoud, kortom we zijn toe aan een goed slaapplaatsje. La Paz ligt op 3800 meter hoogte, is omringd door de toppen van de Andes en is ook echt tegen de heuvels gebouwd. Hoe lager je ligt hoe duurder. We verkennen de stad en deze is voor ons gevoel een stad van extremen, zoals arm en rijk, traditioneel en modern en helemaal op de heksenmarkt vindt je de meest rare dingen zoals lama foetussen en andere vreemde offers. We struinen over de Calle Linares en slagen wel voor enkele grappige souvenirs.
De volgende dag nemen we de bus van La Paz naar Puno in Peru maar om de stad uit te komen blijkt nog een heel probleem. We zijn nog geen 10 minuten onderweg of we staan compleet klem en kunnen niet meer voor of achteruit. Overal getoeter, auto’s staan tegen elkaar en drukdoende Bolivianen gebaren. Zittend op hun gasflessen blokkeren ze de toegangswegen in en uit La Paz. Reden is dat de Bolivianen staken omdat de overheid de gasprijzen heeft verdubbeld in een dag tijd. Verscheidene sluiproutes lopen ook telkens weer vast en voor een botsing wordt niet eens meer de bus uitgestapt. Langs sloppenwijken en over een vuilnisbelt rijden we na drie uur vertraging eindelijk La Paz uit. Eenmaal een half uur onderweg wordt er vanachter uit de bus geroepen en blijkt dat de bagage van het dak gevallen is. Het zit onze buschauffeur ook echt niet mee en we hebben met hem te doen. Rond twee uur arriveren we in Copacabana en hebben we nog net genoeg tijd om te lunchen voordat de bus naar Puno vertrekt. De grensformaliteiten stellen hier werkelijk niets voor, uit de bus voor een Boliviaans stempeltje, gedeelte niemandsland, een Peruaans stempeltje en weer de bus in voor de laatste twee uur naar Puno, onze uitvalsbasis voor een tweedaagse tocht over het Titicacameer.
Voor degene die de antwoorden goed hebben en dichtst bij vraag 3 zijn, nemen we een leuk souvenir mee van onze trip!
1. Wat is de hoogste hoofdstad waar we geslapen hebben?
a. Lhasa
b. Kathmandu
c. Sydney
d. La Paz
2. Bij welk hoogst bevaarbare meer zijn we geweest?
a. Lake Baikal in Rusland
b. Nam Tso Lake in Tibet
c. Phewa Lake in Nepal
d. Lake Titicaca in Peru
3. Wij als aardappeleters, hoeveel verschillende aardappels kennen ze in Peru?
Wij zijn benieuwd en zijn al aan het shoppen geslagen. Morgen vertrekken we voor de Incatrail, dus dat wordt voorlopig de laatste keer afzien...
-
25 Oktober 2005 - 10:31
Rico:
Leuk zo'n prijs vraag maar uhm de antwoorden staan er al dus ik zal niet in herhaling vallen oja anders had ik ze ook in het spaans kunnen vermelden hihihihi gr en tot gauw Rico -
25 Oktober 2005 - 13:46
Caro:
Koekoek lieve mensjes !!
Tziet er weer zo fantastisch uit allemaal !
Kzie dat Raoul weer ontzettend zijn best heeft gedaan ! haha Raoul een dikke pluim voor u !! haha...Als de antwoorden juist zijn kan ik ze misschien overnemen..want zelf ben ik niet zo'n kampioen in deze vragen..haha..misschien dat jullie ook een troostprijs hebben voor de grootste ezel die nie slim genoeg is voor dit niveau van vragen...ja alléz tzal wel lukken als ik ze ga opzoeken, maar mijn natuurlijke kennis hiervan reikt nie zover!
Oh ja sjieke foto trouwens Renzo, dat je joyce eens onder controle hebt...haha...leg me dat maar eens uit als je terug bent want t'wordt hoog tijd dat ik Tieserke weer es onder de duim heb !!!!!
Tot gauw...voorzichtig en geniet er nog van !
dikke kus
Carolientje -
25 Oktober 2005 - 14:22
Ikke:
Hey neger, tjee, had niet gedacht dat je zo bruin zou worden, zal wel van al dat zout komen. Met de antwoorden sluit ik me aan bij Rico, dus 1D,2D en 2000. Waar zitten jullie nu ergens? Is balen niet, begin je er net aan te wennen en dan wordt je eraan herinnert dat het nog maar 2 weekjes is. Heb je Joyce nou al zwanger gemaakt, of niet haha.... Nou ja, denk eraan, jullie kunnen nu nog naar huis bellen om te zeggen dat jullie nog wat langer blijven, niet dat ik dat zie gebeuren, maar toch. Zeg witte, het viel me wel op dat je wat smaller geworden bent, moeten dat toch maar weer op de woensdag zien bij te krikken. Zeg wereld reizigers, geniet er nog van, jullie hebben immers nog 2 weken om eruit te halen wat erin zit, dus maak daar goed gebruik van. Het echte leventje zal jullie wel weer zwaar vallen en
dat dagdromen en terugdenken aan deze ervaring zal er niet bij zijn, want het werk gaat weer beginnen. Baal baal baal dus, maar ja, niets aan te doen dus maak er nog een mooi feest van. Heel veel mazzels en Joyce, een dikke kus en pas op die smalle neger van je. Mazzels,
Ikke -
26 Oktober 2005 - 18:04
Micha:
weer een superverhaal en foto's!!!!. aangezien Raoul de antwoorden al heeft gegeven, zal ik deze niet nog eens opschrijven.
Geniet nog van de laatste dagen.
groetjes micha -
26 Oktober 2005 - 21:30
Renzo:
Wat een vertrouwen in Raoul, maar ik denk dat ik er niet omheen kom, hem als winnaar uit te roepen. Nu maar afwachten of we nog plaats hebben voor een Peruaanse schone, anders moet hij zich tevreden stellen met iets anders.
Groetjes Renzo -
27 Oktober 2005 - 11:04
Raoul:
Ha ha, top! Heb echter al een Peruaanse (assistente), echter geen schone!!
Wist niet dat al zo vroeg kerst zou zijn.... -
28 Oktober 2005 - 10:45
Ikke:
Hey witte, wat is dat nu voor een zeik, je hebt geschreven, iedereen die de antwoorden goed had, kreeg iets, dus ga maar shoppen, want wie zegt dat Raoul de enige was die de antwoorden heeft opgezocht??? Die arme Micha en Rico hebben echt wel het internet afgespeurd, dus die mag je niet vergeten!! Zeg dikke, het ga je goed daarzo, veel plezier in New York en tot snel. Mazzels, ikke -
28 Oktober 2005 - 11:05
Redactie TROS:
Geachte Renzo en Joyce,
Wij, de redactie van het nieuwe TROS programma "Global Explorer" zijn op zoek naar mensen die over hun avonturen willen vertellen.Via deze site proberen wij mensen op te sporen die verre reizen hebben gemaakt en ze te laten vertellen over de cultuur verschillen die zij zijn tegen gekomen en al hun andere ervaringen met ons willen delen. Toen wij deze site aan het bekijken waren, spraken de verhalen die jullie hier bescheven hebben ons het meeste aan. Ons programma zal vanaf februari 2006 te zien zijn op de TROS en wij zouden het leuk vinden om jullie bij de opnamen erbij te hebben. Hopelijk zijn jullie geïnteresseerd en willen jullie jullie ervaringen nog 1x met heel Nederland delen. Veder delen wij mede dat de opbrengst van het programma ten goede komt aan Amnesty International. Hopelijk nemen jullie contact met ons op. Jullie kunnen reageren op het volgende e-mail adres: vanessa.greeven@tros.nl
Wij hopen dat jullie snel reageren en wensen jullie nog een hele fijne reis toe. -
28 Oktober 2005 - 19:50
Jorna:
Hey... Wereldreizigers
Jullie worden nog een keer BNers... Door al dat reizen.
Knap van je Raoul, dat je dat zo snel bij elkaar gegoogeld hebt... Petje af
Enjoy the rest of the trip and have fun!!! -
30 Oktober 2005 - 08:29
PRET:
We hebben weer met veel plezier jullie verslag gelezen. De foto's maken een mens weer reislustig !Zal alleen niet zo lang en ver kunnen dus geniet er met volle teugen van ! Alhier wil de herfst maar niet echt inzetten. Het lijkt wel zomer en raken we meer en meer overtuigd dat het wereldklimaat aan het veranderen is. Wensen jullie een paar mooie laatste paar weken als afsluiting voordat het "normale leven "weer begint !Oh ja:
Antw/ 1.`LA paz
2. Titicacca
3. 2000 en 10.000 (afhankelijk hoe je de vraag interpreteert !met dan dank aan een mededinger !!!!!!!!)
PRET -
30 Oktober 2005 - 15:50
Desiree:
Jullie worden nog eens beroemd zie ik al. De TROS heeft jullie al gevonden, wie weet wie nog volgt...
Schitterende foto's wederom. Leuke trucjes ook. Ik wens jullie nog een leuke laatste week, geniet nog van New York en dan last but not least beginnen jullie aan een hele mooie bestemming: Thuis! Misschien willen jullie er nog niet aan denken, maar ik kijk er stiekem toch wel naar uit..
Groetjes en nog een hele fijne week! -
30 Oktober 2005 - 16:39
Pim:
Leuke site luitjes, wist niet dat jullie alles zo gingen vastleggen voor "ons thuisblijvers"
Heel leuk gedaan,kunnen wij ook een beetje meegenieten van al die lekker exotische bestemmingen. Als ik aldat moois zie krijg ik zelf ook zin om lekker op vakantie te gaan, hahaha.
We zullen jullie wel niet meer herkennen dadelijk, poepie bruin natuurlijk.
Geniet er nog enorm van de resterende dagen, en geniet maar lekker van al dat moois.
Groeten Pimmie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
