De eerste week!
Door: Joyce Mulleners
Blijf op de hoogte en volg Joyce
13 Juli 2009 | Cambodja, Khett Siem Reab
Van dag tot dag...
Dinsdag 7 juli 2009
Fiets de straat van Baca Villa uit, volg de grote weg richting het vliegveld, sla in bij het bord van Siem Reap International school en vervolgens worden de straatjes smaller en stiller. Voel me helemaal top, zo fietsend op weg naar mijn tweede dag als “teacher”. Na twintig minuutjes kom ik aan op school en de kindjes komen al enthousiast aangerend. Ze stellen zich netjes in rijen op van klein naar groot en beginnen met het Cambodjaanse volkslied, daarna lopen ze ieder het eigen klasje in en hoor ik opnieuw “Goodmorning teacher, how are you”
Vandaag is de letter W aan de beurt, aan mij dus om Water, Whale en Watch op het bord te tekenen. Kom er aardig mee weg, vind ik zelf en de kids snappen het, daar gaat het om. In de pauze introduceer ik twister, duidelijk een hele klus om uit te leggen, vooral omdat er maar zes tegelijkertijd kunnen spelen en er dus twintig staan te kijken. Ook is het om negen uur tijd voor de “breakfast club”, de twintig armste kindjes krijgen elke morgen een extra maaltijd op school. Kost 10 USD per week om 20 maaltijden per dag te verzorgen, echt ongelooflijk en een goed initiatief.
Dan is het tijd voor bingo, ik deel de kaartjes uit, zie sommige al glunderend kijken en trek het eerste cijfer, wat ik vervolgens op het bord schrijf zodat ze mee kunnen kijken. Geweldig om die stralende oogjes te zien als ik een cijfer trek en sommige laten me constant weten hoe vol het kaartje inmiddels is. Voor de eerste vijf heb ik een klein presentje gekocht en daar zijn ze erg blij mee. Na afloop roepen ze allemaal “Thank you teacher, till tomorrow” en krijg ik van een aantal “High Five”. Tevreden fiets ik terug naar Siem Reap, lunch even want om twee uur komen de middag kindjes. Vind het zelf wel jammer dat de lessen s’middags hetzelfde zijn, maar als ik ze dan weer zie glunderen, weet je waar je het voor doet....
Woensdag 8 juli 2009
Als ik vanmorgen op school aankom, is Tida er niet en sta ik er dus alleen voor. Gaat me redelijk af, alhoewel het af en toe wel een zooitje is en ik ze moeilijk allemaal de aandacht erbij kan laten houden. We doen nog een liedje, echt hun favoriete ding en voor ik het weet, sta ik weer een dansje voor de klas te doen.
In de pauze loop ik met de andere vrijwilligers naar een tempel waar vandaag een ceremonie wordt gehouden voor de inwijding van een nieuwe tempel. Monniken staan zich buiten te wassen en binnen zitten een honderdtal oudere nonnen naar het gebed te luisteren. We moeten er tussen gaan zitten, krijgen wierook om te branden en worden nieuwsgierig aangekeken. Tweede uur doen we de kleuren en mogen alle kids fruit tekenen en kleuren aan de hand van de kleuren die ik op het bord schrijf. Zoiets vinden ze vaak het leukst en tijdens het tekenen is het dan ook muisstil.
Zit nu lekker bij Cafe Central, het dagelijks leven kruipt aan me voorbij, en merk dat ik geniet dat ik hier ben. Leer ook ontzettend veel van mezelf. Baal er alleen van dat ik af en toe het gevoel heb dat ik niet echt iets toevoeg aan de lessen en dat het meeste ook wel door een Khmer lerares gedaan kan worden maar hou me maar vast aan de gedachte dat aandacht eigenlijk het belangrijkste is voor deze kinderen. Gewoon even een knuffel, merk ook dat sommige kinderen daar echt behoefte aan hebben...
Donderdag 9 juli 2009
Samen met Karlijn en Agnes fiets ik vandaag naar school. Het is Karlijn haar eerste dag en Agnes vond het leuk om ook ons project eens te bezoeken en komt vandaag een handje helpen bij het fotoproject. We beginnen met de kleinsten en aan mij de taak ze een voor een voor de camera te krijgen. Een hele klus blijkt al snel want ze rennen allemaal door elkaar, begrijpen me niet en kan ze nauwelijks uit elkaar houden. Kijk dus ook tig keer terug op mijn schermpje of ik ze echt allemaal heb. In de overige klassen moeten we dit duidelijk anders gaan aanpakken. Agnes en Karlijn springen bij, we halen ze in vijftallen uit de les, laten ze netjes in rijtjes staan en laten ze een voor een naar voren komen. Dit werkt duidelijk beter. De kinderen vinden het leuk, kijken in het begin erg verlegen maar bij de meeste lukt het om een mooie glimlach op de gezichtjes te krijgen. Ben dus helemaal in mijn nopjes.
In de pauze knutselen we alvast de kaders, leraren kijken nieuwsgierig toe en ook Nicoline komt even een kijkje nemen op ons project. In het tweede uur delen we de kaders uit en laten we de kinderen ieder dus een eigen fotolijstje kleuren. Ik maak nog de foto’s van mijn eigen klas en later een groepsfoto per klas. Na school kan ik aan de slag om alle foto’s uit te zoeken en af te laten drukken. Fiets naar de fotowinkel en laat 172 stuks afdrukken voor nog geen 13 USD. Ze zijn erg leuk geworden en s’avonds bij het eten laat ik ze Agnes, Karlijn en Celine zien. Ben erg benieuwd wat de kinderen ervan gaan vinden.
Vrijdag 10 juli 2009
Vanochtend gaan we eerst met Tida naar de markt om fruit te kopen. Het is namelijk Beth haar laatste dag op het project en dat moet gevierd worden. We stappen in de tuktuk en rijden naar een grote lokale markt voor 30 kg fruit voor alle kinderen.
Op de markt laat ik de keus aan Tida en zij stelt voor om rambutan te kopen, 30 kilo voor 22 USD, onderling kijken we elkaar verward aan en schrikken toch wel van de prijs. Wel terecht als later blijkt dat we dezelfde hoeveelheid bananen voor 6 USD kopen. Drie rambutan en twee bananen per kind, dat lijkt ons een gezonde traktatie en we voelen ons ongemakkelijk als Tida ook nog voor “jelly” of t-shirts vraagt. Voelt erg ondankbaar en we besluiten dat het zo goed is... Kunnen namelijk beter elke week iets kleins doen, merkt Karlijn terecht op. Voel me er toch niet helemaal happy bij, de andere overigens ook niet en het leidt dan ook tot discussie. We leren hier zelf dus ook elke dag bij en weten dat we het volgende keer dus anders moeten aanpakken, verder probeer ik me er niet te druk over te maken en te genieten van het feit dat de kinderen er vast heel blij mee zullen zijn.
Om tien uur zijn we terug op school, kinderen komen nieuwsgierig aangerend. We verdelen het fruit en dan zijn de foto’s aan de beurt. Geweldig om te zien hoe ze reageren, naar hun eigen foto kijken en vervolgens trots aan de andere laten zien... “Thank you, teacher”, wordt er zelf af en toe verlegen van hoe dankbaar deze kinderen zijn.
Eet met Agnes en Karlijn bij de Red Piano en ga daarna nog even met Agnes shoppen op de night market. We hebben redelijk wat lol als Agnes een broek gaat passen in een van de standjes, “You like”, zeg ik tegen de verkoper, daar wordt hij wel verlegen van en wij schieten in de lach. We kopen leuke souvenirs en ons onderhandelen leidt regelmatig tot hilariteit. Het eerste weekend breekt aan, heb het gevoel dat ik hier al veel langer ben doordat ik al zoveel nieuwe ervaringen heb opgedaan deze week. Weekend gaan we Angkor Wat bezoeken, heb er helemaal zin in!
Tot snel,
Liefs Joyce
Dinsdag 7 juli 2009
Fiets de straat van Baca Villa uit, volg de grote weg richting het vliegveld, sla in bij het bord van Siem Reap International school en vervolgens worden de straatjes smaller en stiller. Voel me helemaal top, zo fietsend op weg naar mijn tweede dag als “teacher”. Na twintig minuutjes kom ik aan op school en de kindjes komen al enthousiast aangerend. Ze stellen zich netjes in rijen op van klein naar groot en beginnen met het Cambodjaanse volkslied, daarna lopen ze ieder het eigen klasje in en hoor ik opnieuw “Goodmorning teacher, how are you”
Vandaag is de letter W aan de beurt, aan mij dus om Water, Whale en Watch op het bord te tekenen. Kom er aardig mee weg, vind ik zelf en de kids snappen het, daar gaat het om. In de pauze introduceer ik twister, duidelijk een hele klus om uit te leggen, vooral omdat er maar zes tegelijkertijd kunnen spelen en er dus twintig staan te kijken. Ook is het om negen uur tijd voor de “breakfast club”, de twintig armste kindjes krijgen elke morgen een extra maaltijd op school. Kost 10 USD per week om 20 maaltijden per dag te verzorgen, echt ongelooflijk en een goed initiatief.
Dan is het tijd voor bingo, ik deel de kaartjes uit, zie sommige al glunderend kijken en trek het eerste cijfer, wat ik vervolgens op het bord schrijf zodat ze mee kunnen kijken. Geweldig om die stralende oogjes te zien als ik een cijfer trek en sommige laten me constant weten hoe vol het kaartje inmiddels is. Voor de eerste vijf heb ik een klein presentje gekocht en daar zijn ze erg blij mee. Na afloop roepen ze allemaal “Thank you teacher, till tomorrow” en krijg ik van een aantal “High Five”. Tevreden fiets ik terug naar Siem Reap, lunch even want om twee uur komen de middag kindjes. Vind het zelf wel jammer dat de lessen s’middags hetzelfde zijn, maar als ik ze dan weer zie glunderen, weet je waar je het voor doet....
Woensdag 8 juli 2009
Als ik vanmorgen op school aankom, is Tida er niet en sta ik er dus alleen voor. Gaat me redelijk af, alhoewel het af en toe wel een zooitje is en ik ze moeilijk allemaal de aandacht erbij kan laten houden. We doen nog een liedje, echt hun favoriete ding en voor ik het weet, sta ik weer een dansje voor de klas te doen.
In de pauze loop ik met de andere vrijwilligers naar een tempel waar vandaag een ceremonie wordt gehouden voor de inwijding van een nieuwe tempel. Monniken staan zich buiten te wassen en binnen zitten een honderdtal oudere nonnen naar het gebed te luisteren. We moeten er tussen gaan zitten, krijgen wierook om te branden en worden nieuwsgierig aangekeken. Tweede uur doen we de kleuren en mogen alle kids fruit tekenen en kleuren aan de hand van de kleuren die ik op het bord schrijf. Zoiets vinden ze vaak het leukst en tijdens het tekenen is het dan ook muisstil.
Zit nu lekker bij Cafe Central, het dagelijks leven kruipt aan me voorbij, en merk dat ik geniet dat ik hier ben. Leer ook ontzettend veel van mezelf. Baal er alleen van dat ik af en toe het gevoel heb dat ik niet echt iets toevoeg aan de lessen en dat het meeste ook wel door een Khmer lerares gedaan kan worden maar hou me maar vast aan de gedachte dat aandacht eigenlijk het belangrijkste is voor deze kinderen. Gewoon even een knuffel, merk ook dat sommige kinderen daar echt behoefte aan hebben...
Donderdag 9 juli 2009
Samen met Karlijn en Agnes fiets ik vandaag naar school. Het is Karlijn haar eerste dag en Agnes vond het leuk om ook ons project eens te bezoeken en komt vandaag een handje helpen bij het fotoproject. We beginnen met de kleinsten en aan mij de taak ze een voor een voor de camera te krijgen. Een hele klus blijkt al snel want ze rennen allemaal door elkaar, begrijpen me niet en kan ze nauwelijks uit elkaar houden. Kijk dus ook tig keer terug op mijn schermpje of ik ze echt allemaal heb. In de overige klassen moeten we dit duidelijk anders gaan aanpakken. Agnes en Karlijn springen bij, we halen ze in vijftallen uit de les, laten ze netjes in rijtjes staan en laten ze een voor een naar voren komen. Dit werkt duidelijk beter. De kinderen vinden het leuk, kijken in het begin erg verlegen maar bij de meeste lukt het om een mooie glimlach op de gezichtjes te krijgen. Ben dus helemaal in mijn nopjes.
In de pauze knutselen we alvast de kaders, leraren kijken nieuwsgierig toe en ook Nicoline komt even een kijkje nemen op ons project. In het tweede uur delen we de kaders uit en laten we de kinderen ieder dus een eigen fotolijstje kleuren. Ik maak nog de foto’s van mijn eigen klas en later een groepsfoto per klas. Na school kan ik aan de slag om alle foto’s uit te zoeken en af te laten drukken. Fiets naar de fotowinkel en laat 172 stuks afdrukken voor nog geen 13 USD. Ze zijn erg leuk geworden en s’avonds bij het eten laat ik ze Agnes, Karlijn en Celine zien. Ben erg benieuwd wat de kinderen ervan gaan vinden.
Vrijdag 10 juli 2009
Vanochtend gaan we eerst met Tida naar de markt om fruit te kopen. Het is namelijk Beth haar laatste dag op het project en dat moet gevierd worden. We stappen in de tuktuk en rijden naar een grote lokale markt voor 30 kg fruit voor alle kinderen.
Op de markt laat ik de keus aan Tida en zij stelt voor om rambutan te kopen, 30 kilo voor 22 USD, onderling kijken we elkaar verward aan en schrikken toch wel van de prijs. Wel terecht als later blijkt dat we dezelfde hoeveelheid bananen voor 6 USD kopen. Drie rambutan en twee bananen per kind, dat lijkt ons een gezonde traktatie en we voelen ons ongemakkelijk als Tida ook nog voor “jelly” of t-shirts vraagt. Voelt erg ondankbaar en we besluiten dat het zo goed is... Kunnen namelijk beter elke week iets kleins doen, merkt Karlijn terecht op. Voel me er toch niet helemaal happy bij, de andere overigens ook niet en het leidt dan ook tot discussie. We leren hier zelf dus ook elke dag bij en weten dat we het volgende keer dus anders moeten aanpakken, verder probeer ik me er niet te druk over te maken en te genieten van het feit dat de kinderen er vast heel blij mee zullen zijn.
Om tien uur zijn we terug op school, kinderen komen nieuwsgierig aangerend. We verdelen het fruit en dan zijn de foto’s aan de beurt. Geweldig om te zien hoe ze reageren, naar hun eigen foto kijken en vervolgens trots aan de andere laten zien... “Thank you, teacher”, wordt er zelf af en toe verlegen van hoe dankbaar deze kinderen zijn.
Eet met Agnes en Karlijn bij de Red Piano en ga daarna nog even met Agnes shoppen op de night market. We hebben redelijk wat lol als Agnes een broek gaat passen in een van de standjes, “You like”, zeg ik tegen de verkoper, daar wordt hij wel verlegen van en wij schieten in de lach. We kopen leuke souvenirs en ons onderhandelen leidt regelmatig tot hilariteit. Het eerste weekend breekt aan, heb het gevoel dat ik hier al veel langer ben doordat ik al zoveel nieuwe ervaringen heb opgedaan deze week. Weekend gaan we Angkor Wat bezoeken, heb er helemaal zin in!
Tot snel,
Liefs Joyce
-
13 Juli 2009 - 11:38
Eveline:
wow joyce, wat een verhaal, wat een dagen, wel indrukwekkend en knap zeker hoe je inderdaad die kinderen bij elkaar houdt met zo'n taalbarriere.
geniet van alle indrukken!
was angkor wat veranderd, want dat is ook wel weer wat jaren geleden niet?
lees graag je verhalen weer. geniet ervan, groeten eveline -
13 Juli 2009 - 14:00
Sarina:
Meis,
Leuk om telkens weer mee te mogen genieten van je geweldige ervaringen. Erg indrukwekkend allemaal, ben benieuwd naar de komende dagen/weken. Lekker blijven genieten van die lieve glimlachjes! Sarina -
13 Juli 2009 - 16:12
Jorna:
Hello Teacher,
Wat leuk geschreven, een echte juf.. haha. Super Joyce dat je die lieve kindjes een goed gevoel geeft en inderdaad met aandacht kom je zo te lezen een heel eind... TOP!!
Groetjes van Elisabeth en mij.
ps. fijn dat je de oude site hebt kunnen verbouwen... ziet er goed uit. -
13 Juli 2009 - 16:34
Net:
Hey juffrouw Joyce,
Wat maak ste mich toch allemaol paraat doa!
Ich ken mich veurstelle dat dit veur dich heerlik is te doon.
Deit mich good dat veer van hie oet allemaol mit kenne geneete van al dat goods was doe dao deis!
Groetjes Net
-
14 Juli 2009 - 15:55
Renzo:
Hey Sukkel,
Te gek! Toen ik het verhaal las, voelde het alsof ik naast je fietste. Ik kan het me 100% voorstellen. Wat heb jij genoten van de portret foto's maken.
Wat een schatjes, neem er maar een paar mee!
Veel liefs,
Renzo -
14 Juli 2009 - 17:54
Micha:
He Joyce,
Super om te lezen wat t allemaal zo goed gaat! t zijn weer erg mooie foto's..have fun
groetjes Micha -
15 Juli 2009 - 07:35
Monique Dautz:
Hoi Joyce, Wat mooi allemaal en ik zie dat t helemaal je ding is. Bij t lezen van je verslag en bekijken van je prachtige, sprekende foto's heb je hier alvast een gevoelige snaar geraakt... Mooi doe zo voort en geniet maar lekker. Doei, ook groetjes van Dirk -
15 Juli 2009 - 21:24
Edward :
Hoi Joyce,
Of is het nu Juf Joyce,
Gaat je goed af daar zo te horen. Je mag best trots op je zelf zijn. Petje af!
Het is vanuit hier iedere dag heel leuk om het leven daar te volgen. Buiten het talent als juf heb je ook duidelijk talent als schrijfster.Is echt boeiend geschreven. Het zal een hele (levens)ervaring zijn, geniet er maar van en verwen de kindjes maar lekker. Zij hebben het hard nodig.Wat maken we ons hier toch vaak onnodig druk!
Wat een scheetjes op de foto,s. Neem maar een broertje of zusje mee voor Imke. Die krijgen we hier wel groot.
Gr,
Edward, Angelique en Imke -
15 Juli 2009 - 21:25
Edward :
Hoi Joyce,
Of is het nu Juf Joyce,
Gaat je goed af daar zo te horen. Je mag best trots op je zelf zijn. Petje af!
Het is vanuit hier iedere dag heel leuk om het leven daar te volgen. Buiten het talent als juf heb je ook duidelijk talent als schrijfster.Is echt boeiend geschreven. Het zal een hele (levens)ervaring zijn, geniet er maar van en verwen de kindjes maar lekker. Zij hebben het hard nodig.Wat maken we ons hier toch vaak onnodig druk!
Wat een scheetjes op de foto,s. Neem maar een broertje of zusje mee voor Imke. Die krijgen we hier wel groot.
Gr,
Edward, Angelique en Imke -
16 Juli 2009 - 17:51
Lars:
Hey joy-ske,
Ongelooflijk! Zo zie je dat die ervaring van Renzo de les te lezen toch van pas komt! ;-) Hoop wel dat die leuke kindjes beter luisteren dan die Witte hier! :D
Hoe is trouwens het nachtleven? Daar heb ik nog niks over gelezen...of GEZIEN?!
Geniet ervan en doe Mohammed de groetjes!
X
Lars
p.s. Edward...je hebt het tegen Joy-ske, niet tegen Renzo...je hoeft dus niet alles 2x te zeggen! ;-)
p.s. 2...is Nicoline vrijgezel?! ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
