Australie Going Down Under

G’ day mate

De vlucht van Bangkok naar Sydney is een nachtvlucht van negen uur en normaal kunnen we dan wel een aantal uur slapen. Helaas dit keer niet want we waren omringd door kleine kinderen welke uiteraard niet op hun stoel bleven, de hele tijd over onze voeten kropen, zeer goede longen hadden en een voltreffer scoorden met een beker melk over Renzo’s broek. Maar we mogen niet klagen want na negen uur zijn we Down Under.

Australie voelt een beetje als thuiskomen. Ze hebben hier schone lakens, bruin brood en spreken goed Engels. Als we om half zeven in de ochtend bij ons hotel aankomen, hebben we geluk want we kunnen meteen op onze kamer om een aantal uur bij te slapen. Tot tien uur heb ik Joyce rustig kunnen houden, maar dan moet ik eraan geloven en wordt ik uit bed gegooid om Sydney te gaan ontdekken. Vanuit ons hotel hebben we uitzicht over de Harbour Bridge. We doen een stadstour en bezoeken het beroemde Sydney Opera House, lunchen bij Bill’s, de Jamie Oliver van Australie, struinen door Darlinghurst, bezoeken de vismarkt, bekijken Sydney vanaf 310 meter en eindigen in The Rocks, de oudste wijk van de stad.

Een tour langs de buitenwijken en stranden van Sydney doet ons belanden op het bekende Bondi Beach. Hier vergapen we ons aan de surfkunsten van insiders. Altijd gedacht dat surfen iets voor jongere mensen was, maar hier zie je ook echt oudjes op de plank. Watch the bus mate, roept iemand als we allebei weer eens de verkeerde kant uitkijken en de straat overlopen. Australiers zijn echt vriendelijk en nemen de tijd voor je maar het leukste is nog hun taaltje, soms moeilijk te verstaan maar hun accent is leuk. No worries!!!

We vliegen naar Melbourne en zijn verbaasd over het Westers, voornamelijk Engelse karakter en de gemoedelijkheid in deze stad. Even zijn we live op internet via de webcam van Federation Square. Met de trein gaan we van South Yarra naar het CBD waar we enkele Aboriginal Art Galeries bekijken en ons verbazen over de hoge prijzen van deze kunstwerken. We lopen over Chapel Street waar juist vanavond de première is van Dukes of Hazard. Aan het gegil leidden we af dat hier Johnny Knoxville van Jackass aanwezig is en natuurlijk kunnen we het niet laten om ook even te nieuwsgieren. Van Brunswick road nemen we tram 112 naar St. Kilda, een buitenwijk langs de kust. Hier zijn veel moderne winkeltjes en eettentjes en zelfs een leuk hotel opgericht door twee Nederlandse broers.

We rijden op de linker weghelft Melbourne uit, toch even wennen maar met als reminder: “You always have to be on the middle of the road”. We vervolgen onze reis over de Great Ocean Road, een van de meest spectaculaire kustwegen. Onze eerste stop is Torquay, de surfing capital en hier zijn dan ook alle surfmerken aanwezig. Aan Bells Beach worden jaarlijks surfwedstrijden gehouden en nu al liggen er een aantal in het water te oefenen. Onderweg naar Apollo Bay staan een aantal auto’s richting oceaan en als we ook stoppen, zien we een walvis in de verte. Echt machtig en ongelooflijk hoe groot die beesten zijn.

In Cape Otway maken we onder leiding van een gids een tocht door het omringende Nationale Park en zien we voor het eerst kangaroes en koala’s. Een kangaroe jong leeft tot ongeveer 9 maanden in de buidel van de moeder, eet voornamelijk gras en wordt zo’n 25 jaar. Het zijn hele sociale beestjes en ze leven altijd in groepen. Koala’s daarentegen worden zo’n twintig jaar, slapen 20 van de 24 uur per dag, brengen de overige vier uur door met het eten van eucalyptusbladeren en leven altijd solitair. Wanneer er twee koala’s in een boom zitten, is het altijd moeder en dochter.

In Apollo Bay toostten we op de vele native animals die we ondertussen gezien hebben en valt het ons op de Australiers met hun eigen fles wijn het restaurant binnen komen lopen. B.Y.O. betekent Bring Your Own en tegen een vergoeding van $3 tot $15, kun je eigen fles wijn meenemen. Ook de Bottle shops zijn nieuw voor ons, dit zijn drive in winkels waar je vanuit je auto drank besteld en je de drank vervolgens in de auto krijgt gelegd. Van Apollo Bay vervolgen we onze weg langs de kust naar Warnambool. Van de Twelve Apostles onderweg tellen we er maar acht maar het uitzicht is echt geweldig. Ook langs de Schipwrecked Coast waar destijds de Lord Arch en menig ander schip vergaan is, zijn de uitzichten spectaculair.

We rijden in noordelijke richting naar het Grampians National Park. Hier zien we voor het eerst kangaroes in het wild. De eerste die we spotten ligt dood in de berm maar al snel volgen een aantal vrolijk hoppende kangaroes waarvan eentje zelfs met een joey, zoals ze een kangaroe jong noemen. Helaas treffen we ook veel dode beestjes en hopen dat wij er geen onder onze wagen krijgen. De rit naar Adelaide is behoorlijk lang, zo’n 500 km, max snelheid is 110 dus dat trekt behoorlijk lang. In Adelaide duiken we een typische Aussie pub in. De mensen spreken je hier snel aan. Na onze weken in Azie ben je dan altijd een beetje op je hoede wat ze je nu weer willen verkopen, maar hier willen ze gewoon een praatje maken.

We vliegen met een 12-zitter van Emu Air naar Kangaroo Island en worden daar ontvangen door Andy, een echte Australier. Overigens is Emu air vernoemd naar een Australische vogel, soort struisvogel, die niet kan vliegen. Een vreemde naam voor een vliegtuigmaatschappij, aldus Andy. We maken een tweedaagse tour en op weg naar Flinders Chase NP zijn we al snel “ lucky” en spotten de zeldzame Echidna, een op een egel lijkend typisch Australisch beestje. Verder zien we koala’s, twee zwarte panterslangen, enkele wallabies en New Zeeland Feur Seals. Andy heeft typische Australische humor en vertelt nagenoeg de hele rit sterke verhalen, voornamelijk over haaien. Toch zijn er in de afgelopen negen maanden twee surfers door haaien aangevallen voor de kust van Adelaide. Hier krijgen we even kippenvel van want dit is dus wel waar gebeurd.

We logeren in Stranraer Homestay, een 1250 ha grote en 5000 tellende schapenboerderij. Lizz en Graham doen er alles aan om het ons naar de zin te maken. Met Graham rijden we de eerste avond naar de kust bij Penneshaw waar zo”n 1.500 pinguins leven en elke avond de trek naar de kust maken om te overnachten. Apart om te zien hoe ze echt in koppels in de hutjes huizen. De tweede dag toeren we langs het noorden van het eiland, spotten weer redelijk veel wilde dieren en eindigen bij de zeehonden op Seal Bay.

We vliegen terug naar Adelaide, toeren door de stad, bezoeken de Central Market en maken ons gereed voor de Ghan. De trein volgt de route van de vroegere Afghaanse karavaan, toentertijd de enige transportmogelijkheid en legt de 1500 km lange route naar Alice Springs af in 19 uur. Na twee uur treinen verlaten we al de bewoonde wereld en sporen door de outback waar op rode grond en enkele bomen na weinig te zien is. Ongelooflijk hoe leeg.... Halverwege de rit passeren we Coober Pedy, een mijnstadje van 1200 inwoners dat volledig onder de grond ligt in verband met de hoge temperatuur.

A town like Alice, zoals de Australiers hun Alice Springs noemen. We komen aan in het hart van Australie. We halen onze 4WD op en verkennen Alice, een 2600 inwoners tellende stad omringd door Aboriginal gemeenschappen. Flying doctors opereert vanuit Alice Springs en bestrijkt een straal van 600 km rondom deze stad waarvan 90% Aboriginal. Het is werkelijk indrukwekkend hoe deze door John Flynn opgericht vrijwilligersinstelling opereert en zo toch heel wat levens redt.

We rijden naar Deep Well station, zo’n 40 minuten ten zuiden van Alice en krijgen voor het eerst te maken met Australische “dirt” road. Ooramina Homestead is een 1700 ha grote en 5000 tellende veeboerderij met voornamelijk veerunderen. We slapen in een Bush Cabin, echt in de Middle of Nowhere. Eten doen we samen met een koppel uit Melbourne, een Duitse jongen en uiteraard Jane en Bill. Verhalen over vroegere tijden en onze route voor morgen worden besproken. Er staat ons nog wat te wachten. De outback moet je in ieder geval goed voorbereid ingaan, dus met voldoende water, overal tanken waar het kan en hopen op geen autopech want de afstanden zijn hier echt enorm. Er staan zelfs punten aangegeven van waar je niet mag vertrekken zonder 400 tot 500 liter brandstof. We wandelen de avond in en het valt ons op dat stil hier echt stil is en donder echt donker, enkel wat sterren.

We vertrekken vroeg in de ochtend, tanken in Stuart Well en vervolgen onze weg over de rode zandwegen. Langs de weg lopen wilde kamelen en turen we over de outback om “red” kangaroes te spotten maar deze verstoppen zich goed. Rond de middag komen we aan in Kings Canyon. De Ridge Walk langs de rand van de kloof zorgt voor indrukwekkende uitzichten. Met een helikopter vliegen we over Kings Canyon en dit geeft een goed beeld van de grootte van het Wattaarka NP. Er is echt niks in de omgeving en in de verte vangen we al een glimp op van het 150 km verder liggende Ayers Rock.

Per 4WD leggen we de 330 km af naar Uluru, de aboriginal naam voor Ayers Rock. Dit gedeelte is over geasfalteerde weg en gaat redelijk snel. Renzo denkt de monoliet als eerste te zien maar ik ben uiteindelijk de eerste. Hetgeen we ons in vergist hadden, was O’ Connor, ook een monoliet maar niet heilig voor de aboriginals. Ons kamp ligt werkelijk fantastisch en we kijken uit over Ayers Rock. Dezelfde avond gaan we eerst naar het cultureel centrum om meer over de aboriginal cultuur te leren. Twee vrouwen en drie kleine naakte kinderen zijn de eerste aboriginals die we tegenkomen. De kinderen zijn echt grappig om te zien met hun donkere huid en blonde haren. Helaas mag je aboriginals niet fotograferen omdat ze geloven dat dit hun ziel wegneemt. Later horen we dat de aboriginal gemeenschap toch nog al voor wat sociale problemen zorgt, zoals drank en drugsmisbruik en het snuiven van benzine.

De monoliet verandert voortdurend van kleur en vlak voor zonsondergang is het fel oranje. De volgende ochtend lopen we de “Mala Walk”, een aboriginal tocht rondom de monoliet waarbij we enkele aboriginal verhalen te horen krijgen. De monoliet is heilig voor de aboriginals, er zijn nog enkele rotstekeningen te zien en bij de heilige plekken worden nog regelmatig ceremonies gehouden. Uit respect voor de aboriginals besluiten we Uluru niet te beklimmen maar er dus enkel om heen te lopen.

De laastste ochtend gaan we naar het Kata Tjuta NP, beklimmen de Olga’s en wandelen door de Valley of the Winds. Ons vliegtuig stijgt op nabij Ayers Rock en het is ongelooflijk hoe leeg en rood dit landschap is. Ook Sydney vanuit de lucht is erg indrukwekkend, je krijgt een goed beeld van alle stranden en baaien langs de stad. De laatste dag in Sydney shoppen we, ontmoeten we Barry Hall, de aanvoerder van de Sydney Swans en winnaar van de Australien Football Competition en gaan we weer uiteten met Vic en Lisa, een Italiaans koppel uit Chicago waarmee we een aantal dagen hebben opgetrokken.

Eerst even strand op Frans Polynesie en dan op naar ons volgend avontuur in Zuid Amerika.