Chili

Ola Amigos

We vliegen in ongeveer vier uur naar Santiago de Chili en dit benadrukt nogmaals hoe ver Paaseilang van de bewoonde wereld ligt. We worden vriendelijk ontvangen in ons hotel dat in een klein door bomen omzoomd straatje ligt vlakbij de universiteit. We wandelen door de verschillende wijken, langs de typische Spaanse casa’s, oude statige kerken, over het charmante en sfeervolle Plaza de Armas en het valt ons op dat deze stad erg Europees, vooral Spaans natuurlijk, aandoet. Koloniale en moderne gebouwen wisselen elkaar af. De stad heeft prachtige oude gebouwen welke helaas bijna allemaal vervallen zijn. Na twee dagen rondstruinen in de stad gaan we naar het noorden van Chili.

We vliegen naar Calama en vanuit de lucht krijg je een goed beeld van het langgestrekte maar smalle Chili. Links uit het raam zien we namelijk de oceaan terwijl je rechts de toppen van het Andesgebergte welke de grens met Argentinie vormen, goed kunt zien. Van Calama is het nog twee uur met de auto naar San Pedro de Atacama, een oase in de droogste woestijn ter wereld. Stof happen dus... Onderweg passeren we al bijzondere vergezichten als we door het grillige landschap van de woestijn rijden en in de verte doemen de besneeuwde bergtoppen van de Andes op. Het contrast is echt enorm.

San Pedro is op zich een leuk klein 4900 inwoners tellend stadje, eigenlijk een aaneenschakeling van tourbureautjes, souvenirwinkels en restaurantjes. Aan het centrale plein, Plaza de Armas, staat een lieflijk wit 17de eeuws Andes kerkje en een overdekte markt. Het museum Gustavo La Paige, opgericht ddor een Belgische priester, geeft ons iets meer inzicht, het meeste is namelijk in het Spaans, in de historie van dit gedeelte van Chili en toont vondsten uit de omliggende woestijn.

Aan het eind van de middag wandelen we door Death Valley, zogenoemd omdat in deze streek geen enkele vorm van leven is. Enorme zandvlagen snijden in ons gezicht en we zien een enkele Chileense cowboy zijn kunsten vertonen. We stoppen nog kort bij de drie Maria’s, een door diezelfde Belgische priester benoemde rotsformatie. Je moet er overigens wel een groot voorstellingsvermogen voor hebben. Bij Valle de la Luna, een vreemd gevormde grillige rotsformatie, bekijken we vanaf een enorme zandduin de zonsondergang. De kleuren veranderen van bijna donker paars in fel oranje, een waar kleurspektakel.

We hebben overigens ook weer eens even plat kunnen praten. In de bus kwamen we meteen drie jongens uit Beek tegen waarvan er een stage loopt in Santiago en de andere dus een goed excuus hadden voor twee weken Chili. In een cafeetje in San Pedro hebben we er een gedronken op de overwinning van het Nederlands elftal.

Op de fiets verkennen we de omgeving van San Pedro en bezoeken eerst Pokhara de Quitor, de overblijfselen van een 12de eeuws indianenfort. We klimmen omhoog naar het mirador en hebben uitzicht op de 5916 hoge actieve vulkaan Licancabur, voor de Chilenen een belangrijk symbool. Bovendien hebben we nu een goed beeld van de “San Pedro” oase zo midden in deze enorme woestijn. Na de lunch fietsen we door verscheidene kleine dorpen met adobe huisjes welke haast uitgestorven lijken.

De volgende ochtend gaat om half vier de wekker voor de tocht naar de El Tatio geisers op 4300 meter hoogte, het hoogste geiserveld ter wereld. In de auto kunnen we gelukkig nog zo’n twee uur de ogen dichtdoen, alhoewel het erg moeilijk is om op deze weg te slapen. We worden echt van links naar rechts door de bus geschud. Tegen zonsopkomst zijn de geisers het meest actief en de desolate omgeving, heldere zon en de stomende grond zorgen voor een spectaculair gezicht. Hoewel het ons enigszins tegenvalt dat het 80 graden warme water enkel pruttelt en niet echt spuit. De terugweg is een boeiende route langs warmwaterbaden, kleine afgelegen adobe dorpen en we zien vicunas, de beschermde wilde lama’s en een soort bergratten.

Die middag maken we ons op voor de driedaagse tocht door het Tibet van Zuid Amerika, Bolivia.