Frans Polynesie

Llorana

Via Auckland vliegen we naar Frans Polynesie, we passeren de datumgrens en beleven dit jaar dus twee keer 29 september. Als we in Papeete, de hoofdstad van Tahiti aankomen is het al laat en de stad verlaten. In deze voormalige Franse kolonie wordt enkel Frans gesproken en zijn de invloeden nog groot. De volgende ochtend beginnen we dan ook met een croissantje voordat we naar de markt gaan. Op de markt vindt je voornamelijk fruitkraampjes en souvenirs waaronder “kokosnoten” bikini’s en deze zijn op de markt in alle maten te verkrijgen.

We vliegen via Moorea naar Bora Bora en het regent als we hier aankomen. Toch wel een domper. Ondanks dat nemen we toch een duik in de heldere lagune en hebben vanaf ons hutje een goed uitzicht op de vulkaan.

De volgende ochtend maken we een bootexcursie rondom het eiland. Uitgerust met snorkel en duikbril en hangend aan een lang touw zien we hoe haaien gevoerd worden. Verder zien we hier stingrays en barracuda’s. In het begin heb ik het er niet zo op, maar eenmaal een tijdje in het water gaat het beter en is het echt indrukwekkend om te zien. In een andere lagune gaan we snorkelen en verbazen we ons over de vele gekleurde vissen die je hier al met snorkelen kunt zien. Met een buggy rijden we de 32 km lange kustroute rondom het eiland. Eigenlijk is er op zo’ n eiland weinig te beleven. We bezoeken de hoofdstad, een handwerkmarkt en een parelboerderij, waar het duurste parelsnoer zo’n 75.000 dollar kost. Een leuk souvenir voor de filmsterren die hier jaarlijks komen.

De laatste ochtend bezoeken we een schildpaddenreservaat, opgezet om de schildpadden te beschermen omdat ze een delicatessen zijn voor de lokale bevolking en er nog steeds op deze beestjes gejaagd wordt. We zien hoe de schildpadden gevoerd worden, ze krijgen sla en vis. Na ongeveer drie jaar worden ze teruggeplaatst in het wild, eenmaal volwassen eten ze alleen groenvoer.

Na een traditionele Polynesische massage voel ik me weer herboren. Na vijf uur vliegen vanaf Papeete en weer vier uur vooruit in de tijd landen we op het bij Chili horende Paaseiland.

Paaseiland, of inheemse naam: Rapa Nui, de Grote of Te-pito-o-te-henua, navel der aarde, ligt maar liefst 3.500 km van de Chileense kust midden in de Stille Oceaan en is het meest afgelegen stukje land ter wereld. Het eiland wordt beschouwd als het oostelijkste van de Polynesische eilanden, is ca. 162,5 km2 groot en herbergt 4000 inwoners, voornamelijk van Polynesische afkomst. De Nederlandse expeditieleider Jacob Roggeveen ontdekte het eiland met Pasen, op 5 april 1722 en vond de eigenaardige stenen beelden. Wetenschappers breken zich nog steeds het hoofd over de Moai, de beelden, die her en der over het eiland verspreid staan. Niemand weet precies hoe ze daar gekomen zijn en waarom deze giganten zo staan te staren over de eindeloze watervlakte van de Stille Oceaan.

We logeren bij een Rapa Nui familie aan de rand van Hanga Roa, de hoofdstad en ook vrijwel de enige plek waar mensen wonen op het eiland. Van hieruit lopen we naar de eerste groep Maoi beelden, een groep van vijf, en het enige Maoi beeld dat nog ingelegde ogen heeft. Daarna maken we een wandeling naar Orongo, een van de drie vulkanen op het eiland. Op de Orongo vulkaan heeft men gewoond en hier zijn naast huizen ook uitgehakte figuren gevonden waarvan de Vogelman, make make, de bekendste en belangrijkste is.

De tweede dag gaan we met Patricio, de zwager van onze gastvrouw, het eiland langs de zuidkust verkennen. Op de Rano Raraku zien we hoe men deze gigantische beelden gemaakt heeft. Velen nog niet afgemaakte beelden liggen en staan hier her en der in het gras. We lopen naar de top van de krater en hebben een mooi uitzicht over het binnenmeer. We stoppen nog bij Tongariki de plek waar 15 Maoi beelden staan, passeren de navel van de wereld welke een magnetisch kracht uitstraalt waarvan het kompas van slag raakt en bezoeken de groep van vijf op het strand bij Anakena.

Na het zien van de film “Rapa Nui” wordt ons meer duidelijk over de historie van het eiland en de tradities van eilandbewoners. Bovendien is het ontzettend leuk om de meeste plekken te herkennen.

Een beetje historie... Op het eiland waren twee stammen, de kortoren en de langoren. Omdat alle beelden op het eiland lange oren hebben denkt men dat de langoren de heersers over het eiland zijn geweest. De kortoren werden behandeld als onderdanig volk en ingezet voor het maken van de beelden. Een opstand van de kortoren leidde tot een stammenoorlog die door de kortoren werd gewonnen. De legende vertelt dat de kortoren de beelden der langoren tijdens deze stammenoorlog omvergetrokken hebben. De kortoren riepen de jaarlijkse terugkerende eierenrace in het leven waaraan alle stammen op het eiland mochten deelnemen. Wie het eerste ei heel terugbracht na een bloedstollende race, van de 60 deelnemers kwamen er 40 terug, mocht zich kronen tot Vogelman. Voor één jaar won hij voor zijn stam de heerschappij over het eiland.

Dagelijks leven is hier erg duur en dat is ook niet vreemd als je bedenkt dat alles ingevlogen moet worden. De lokalen zijn erg vriendelijk maar de mannelijke eilandbewoners hebben nogal vrouwelijke karaktertrekken.

De laatste dag maken we een fietstocht langs de grillige kustlijn, zien veel wilde paarden en picnicken bij Aki Akivi, de plek waar zeven Maoi beelden richting de oceaan staan. In de namiddag struinen we nog door Hanga Roa, kopen toch maar een Maoi beeldje en maken ons klaar voor de reis naar Zuid Amerika.